سخت ترین کار بعد از کار معدن، دوست داشتن خودته. این که دنیای خودتو بسازی و زندگیش کنی و مثل همه غرق نشی. این که خودت رو زندگی کنی و خودت برای خودت کافی باشی. سخت ترین کار بعد از معدن، اینه که یاد بگیری به پای خودت بایستی.
نشد. غرق شدم. مثل یه لباس بافتنی به ناهمواری ها گیر کردم و رج های کاموا از هم جدا شد و شروع کردم به آب رفتن و تبدیل به کاموا شدن. تبدیل به هیچ شدم. چشم هام رو که میبندم، خودمو یه کویر میبینم که انگار یه نفر با یه بیل اومده و کلشو تا اعماق زمین کنده؛ یه کویر با کلی چاه بدون آب، که در واقع چاه آب نیستن، نقص و آسیب ها و ایراداتی هستن که میدونم چین ولی نمیدونم چطوری باید درستشون کنم.
نمیام، نمینویسم، چون نمیخوام حال بدم، تردیدم، ندونستن هام، غرق شدن هام کلمه بشن، حس بد بشن و برسن به کسی که اینجا رو میخونه، اما کسی که وبلاگ داشته باشه، بالاخره یه جایی کلمه ها مثل آبی که تو مشتت جمع کردی از میون انگشت هاش لیز میخورن و جاری میشن.
درباره این سایت